„Sam”, „Ja”, „Nie”, to chyba najczęstsze słowa, jakie słyszą rodzice dwulatka. Okazuje się, że to właśnie u dziecka w tym wieku rozwój przebiega najprężniej, a sam maluch ma już wiele do powiedzenia. Nie zawsze jego potrzeby są jednak zgodne z oczekiwaniami opiekunów i odwrotnie. To dlatego tak często występuje tzw. bunt dwulatka. Jak się objawia i kiedy się skończy? Rodzice chętnie poznają szczegóły tego etapu rozwoju dziecka.
Bunt dwulatka – jak rozpoznać?
Duży temperament nie zawsze musi oznaczać bunt dwulatka. Fakt, że dziecko w tym wieku ma już swoje zdanie i potrafi je wyrazić, wcale nie oznacza, że mamy do czynienia z buntem. Jak więc go rozpoznać i czy musi występować zawsze? Absolutnie nie i potwierdzają to sami specjaliści.
Bunt dwuletniego dziecka to bardzo często jedynie stereotyp, a samym buntem rodzice nazywają każde niegrzeczne zachowanie malca bądź takie, które nie jest zgodne z normami. Czy jednak można mówić o jakichkolwiek normach, jeśli pod uwagę bierzemy rozwój tak małego dziecka, które dopiero uczy się funkcjonowania w świecie i poznaje liczne zależności? Z całą pewnością nie.
Niejeden psycholog potrafi zaś wskazać objawy buntu dwulatka. Na co rodzice mają zwracać szczególną uwagę? Oto symptomy buntu dwulatka:
- nadmierny krzyk,
- nadmierny płacz,
- agresja,
- nadużywanie słowa „NIE”,
- złośliwość,
- brak apetytu.
Nie można jednak wskazać, by były to typowe objawy. Te mogą pojawiać się pojedynczo bądź w grupie. Zawsze jednak przejście tego niewątpliwie trudnego okresu musi przebiegać przy dużym zaangażowaniu rodziców. To od ich reakcji zależy, jak długo potrwa bunt dziecka i kiedy płacz dwulatka naprawdę wyprowadzi dorosłych z równowagi. Trzeba mieć na uwadze, że tak samo jak niełatwy czas ząbkowania czy odpieluchowania dziecka, tak samo bunt dwulatka odczuwa nie tylko samo dziecko, ale i wszyscy domownicy.
Jak poskromić bunt dwulatka?
Nie ma jednej, skutecznej metody, dzięki której udaje się zwalczyć bunt 2 latka, a już na pewno nie da się wpłynąć, by ten nie występował wcale. Wszystko zależy od stanu emocjonalnego dziecka. Wiadomo na pewno, że bardziej intensywne objawy buntu będzie wykazywało dziecko ekstrawertyczne, chociaż introwertycy również nie muszą być na tym etapie rozwoju zbyt spokojni.
Przede wszystkim liczy się właściwa diagnostyka. Bunt dwuletniego dziecka musi być dobrze zdiagnozowany. To tej pory niektórzy uznają go jako nadwrażliwość dziecka, a wręcz skłaniają się ku diagnozie w kierunku Aspergera. Dwuletnie dziecko przechodzi buntowniczy okres i trzeba się z tym pogodzić. Ten stan może potrwać kilka miesięcy albo przedłużyć się do nawet roku. Nierzadko kończy się dopiero wraz z pójściem do przedszkola.
Jak powinni zachowywać się rodzice małego buntownika? Przede wszystkim nie należy lekceważyć ani pobłażać. Tłumaczenie, że niegrzeczne zachowanie wynika z buntu dwulatka, nie jest zbyt dobrą opcją. Należy wyznaczać konkretne granice, które dziecko zaakceptuje. Zawsze sprawdza się tłumaczenie, rozmowa, bliskość, raczej system nagród, aniżeli kar.
Czego nie należy robić, kiedy dziecko ma bunt dwulatka?
Rodzice nie mogą wykazywać zachowań agresywnych. Krzyk, a w skrajnych przypadkach bicie jest niedozwolone, bo będzie tylko zmagać skrajne emocje i nieodpowiednie zachowania dziecka. Warto raczej zachować spokój, przyda się ogromna dawka cierpliwości. Najlepszą metodą jest po prostu przeczekanie buntowniczego okresu, chociaż doskonale wiemy, że nie jest to łatwe.
Dziecko należy szanować niezależnie od jego zachowania czy emocji. Nigdy nie można malca krytykować. To, jakie wzorce zostaną mu dostarczone w najmłodszym okresie jego życia, będzie miało wpływ na wszelkie kontakty społeczne. To właśnie w wieku dwóch lat dziecko uczy się swobodnych wyborów, stanowczości, wyrażania własnego zdania, ale też konsekwencji własnych czynów. I chociaż bunt dwulatka jest trudny i męczący, to jest naturalnym procesem, który trzeba przetrwać, by potem cała rodzina mogła funkcjonować w pełnej harmonii i spokoju.
